-
500 BCE
Powstanie szyfru AtBasz
Prosty monoalfabetyczny szyfr podstawieniowy pochodzenia hebrajskiego, którego działanie polega na zamianie litery leżącej w odległości X od początku alfabetu na literę leżącą w odległości X od jego końca. Wyrazy przekształcone szyfrem AtBasz można odnaleźć w Biblii. -
250 BCE
Skytale
Tej metody szyfrowania używano już w starożytności, głównie w Sparcie. Maszyna składała się z drewnianej laski, która miała w podstawie wielokąt. Na laskę nawijano pasek pergaminu, a tekst zapisywano wzdłuż. Po odwinięciu paska pergaminu, wychodził ciąg liter pozornie pozbawiony sensu. Szyfr mógł być bez problemu odczytany przez drugą osobę, pod warunkiem, że posiadała ona laskę o takiej samej grubości. Wystarczyło, że nawinęła na nią pergamin. -
150 BCE
Opracowanie Szachownicy Polibiusza
Rodzaj szyfru monoalfabetycznego wymyślony w starożytności przez greckiego historyka Polibiusza. Opracowana przez niego tabela przypisuje każdej literze pewną liczbę. Litery szyfrujemy podając numer wiersza (rzędu poziomego) i numer kolumny (rząd pionowy) tworząc w ten sposób dwucyfrową liczbę. -
Period: 780 to 850
Okres życia Muhammada ibn Musa al-Chuwarizmi
Perski matematyk, astronom, geograf i kartograf, od jego nazwiska pochodzi słowo algorytm. -
Wymyślenie szyfru Bacona
Szyfr Bacona należy do dość pomysłowych metod szyfrowania. Został wynaleziony w 1605 roku przez Francisa Bacona, angielskiego filozofa i pisarza. Aby zapisać wiadomość za pomocą tego szyfru, trzeba skorzystać z klucza. Każdej literze alfabetu przypisany jest bowiem 5-cyfrowy ciąg liter "a" i "b". Za ich pomocą koduje się informację. Dla przykładu literze "a" przyporządkowany jest ciąg: aaaaa, a literze "s": baaab. -
Wynalezienie dysku Jeffersona
Narzędzie to zostało stworzone około 1790 roku, ale było na tyle zaawansowane, że amerykańscy żołnierze używali go nawet 150 lat później, podczas drugiej wojny światowej (choć pod nazwą M-94). Takie urządzenie szyfrujące składało się z 36 talerzy. Na każdym z nich zapisany był alfabet w różnej kolejności. Dzięki zastosowaniu takiej ilości dysków, kod był praktycznie nie do złamania, a ilość kombinacji była ogromna. -
Szyfr Ottendorfa
Szyfr Ottendorfa nazywany jest także szyfrem książkowym, ponieważ polega na kodowaniu informacji za pomocą książki. Dana litera pojawiająca się w tekście, który chcemy zakodować, zastępowana jest ciągiem liczb, które oznaczają pozycję tej litery w wybranej książce. Pierwsza liczba określa numer strony, na której jest litera, druga liczba oznacza numer wiersza, a trzecia - miejsce litery w danej linijce. -
Wprowadzenie wersji wojskowej Enigmy do użytku.
Najsłynniejsza maszyna drugiej wojny światowej była używana komercyjnie, ale sławę zawdzięcza karierze w armii III Rzeszy Niemieckiej. Działanie Enigmy opierało się głównie o elektromechaniczne części oraz wirniki. Każda zaszyfrowana tutaj wiadomość, miała swoje własne ustawienia, oparte o drukowaną wcześniej książkę z kodami. Choć mogłoby się wydawać, że kod Enigmy jest nie do złamania, udało się to polskim i brytyjskim kryptologom. -
Złamanie szyfru Enigmy przez polskich matematyków
Polscy matematycy z Uniwersytetu Poznańskiego, od lewej: Henryk Zygalski, Jerzy Różycki i Marian Rejewski, którzy w 1932 roku złamali szyfr Enigmy. -
Wprowadzenie do użytku maszyny szyfrującej Lorenza
W budowie była bardzo podobna do Enigmy, chociaż działała na innej zasadzie. Była także używana podczas drugiej wojny światowej, ale z racji ciężaru i braku możliwości użytkowania w terenie, wykorzystywano ją do przekazywania wyższej rangi wiadomości oraz innych komunikacji.
