-
Jan 1, 1568
1568-1584 Kościół Il Gesù w Rzymie
Powstaje pierwszy obiekt barokowy, kontrreformacyjny kościół zakonu jezuitów (rzut - Giacomo Barozzi da Vignola, fasada - Giacomo della Porta). Chociaż swoją plastyczną formą ma wyrażać ideowe założenia kontrreformacji (okazała sztuka w służbie kościołowi) - fasadę cechuje powściągliwość zdobień i przejrzyste podziały kompozycyjne. W miarę upływu czasu cechy te zostaną zamienione przez barok na bogactwo elementów architektonicznych i rzeźbiarskich. -
1630 Kościół Santa Maria della Salute w Wenecji
Baltazar Longhena stworzył dzieło o wyjątkowej dekoracyjności, będące wzorem dla wielu późniejszych budowli barokowych. -
1638-41 Kościół San Carlo alle Quattro Fontane w Rzymie
Autorem jest Francesco Borromini. Kościół reprezentuje tzw. nurt malowniczy, charakteryzujący się bogactwem zdobień, fantazją twórczą, różnorodnością rozwiązań, zanikiem przejrzystych podziałów ramowych. To szczyt możliwości stylu barkowego. -
1656-67 Przebudowa Placu Św. Piotra (przed Bazyliką Św. Piotra) w Rzymie
W tym projekcie G. Bernini wykazał się mistrzostwem w zakresie urbanistyki i doskonałym wyczuciem perspektywy. Stworzył przestrzeń doskonale zorganizowaną, otoczoną monumentalną kolumnadą. Tradycyjnie, jako wyznawca stylu klasycyzującego, unikał nadmiernej dekoracyjności i poprzestał na prostym toskańskim porządku architektonicznym. -
1658-70 Kościół San Andrea al Quirinale w Rzymie
Gianlorenzo Bernini zaprojektował kościół w duchu tzw. baroku klasycyzującego, charakteryzującego się uspokojeniem form i powrotem do antycznej harmonii. Szczególnie upodobał sobie trójkątne przyczółki i proste porządki architektoniczne. -
1663-66 Scala Regia w pałacu watykańskim w Rzymie
Gianlorenzo Bernini popisał się tutaj umiejętnościami z zakresu iluzji i perspektywy. Wprowadził także ulubiony motyw kolumnady ograniczającej trakt komunikacyjny z dwóch stron korytarza. Sklepienie kolebkowe uzupełnia harmonię całej kompozycji. -
1685 Palazzo Carignano w Turynie
Guarino Guarini, inspirując się Borrominim, tworzył formy silnie dynamiczne, operujące kontrastami światłocieniowymi. Mimo wielkiej ozdobności zwracał też uwagę na konstrukcję dzieła.
