HISTORY - KONSTANTINOUPOLE

Η ίδρυση της Κωνσταντινούπολης

330

Ο Μέγας Κωνσταντίνος μετέφερε την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας στην Κωνσταντινούπολη.

Διαίρεση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας

395

Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία άρχισε να φθίνει σιγά τον 3ο αιώνα μ.Χ., μία από τις κύριες αιτίες της πρόωρης παρακμής της Ρώμης ήταν μια σειρά από πληγές, όπως η πανούκλα του Κυπριανού, η οποία αποδεκάτισε τον πληθυσμό της αυτοκρατορίας, αυτό έκανε δυσκολότερο για τους Ρωμαίους αυτοκράτορες για να στρατολογήσουν τους στρατούς και να εισπράττουν φόρους.

Κατάλυση δυτικορωμαϊκής αυτοκρατορίας - Αρχή του Μεσαίωνα

476

Η Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία επίσημα έληξε με την παραίτηση του Ρωμύλου Αυγουστύλου υπό την πίεση του Οδόακρου στις 4 Σεπτεμβρίου 476, και ανεπίσημα με τον θάνατο του Ιουλίου Νέπωτος το 480.

Θάνατος του Μαυρίκιου μετά την εξέγερση των δήμων

Nov 27, 602

Ο Μαυρίκιος δολοφονήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 602. Λέγεται ότι ο έκπτωτος αυτοκράτορας αναγκάστηκε να παρακολουθήσει την εκτέλεση των έξι γιων του, πριν αποκεφαλισθεί ο ίδιος.

Διωγμός του Μωάμεθ από τη Μέκκα

622

Ο Μωάμεθ εκδιώχθηκε από την Μέκκα γιατί κατηγορούσε τους συμπατριώτες του για ειδωλολατρεία κατά τη διάρκεια της διδασκαλίας της νέας του θρησκείας (Ισλάμ). Κατέφυγε στη Μεδίνα όπου και ίδρυσε μια κοινότητα πιστών. Το έτος αποδημίας του Μωάμεθ στη Μεδίνα θεωρείται η αρχή της ισλαμικής κυριαρχίας και αποτελεί αφετηρία του χρονολογικού συστήματος των Αράβων (Εγίρα).

Θάνατος του Μωάμεθ

632

Μετά το θάνατο του Μωάμεθ ανέρχεται στην κυβέρνηση ο Χαλίφης.

Οριστική κατάληψη της Αλεξάνδρειας

646

Η κατάκτηση της Αιγύπτου ολοκληρώθηκε με την οριστική κατάληψη της Αλεξάνδρειας το 646. Μετά την κατάληψη της Βόρειας Αφρικής, στις αρχές του 8ου αι., οι Άραβες κατέκτησαν μέρος της βησιγοτθικής Ισπανίας. Η προέλαση τους όμως στη Δύση αναχαιτίστηκε τελικά από τους Φράγκους στο Πουατιέ το 732.

Καταστροφικός σεισμός στο Αιγαίο

726

Την αφορμή για την έναρξη της εικονομα-
χίας φαίνεται ότι έδωσε ένας καταστροφικός
σεισμός που είχε επίκεντρο το θαλάσσιο χώρο
μεταξύ Θήρας και Θηρασίας. Ο σεισμός
ερμηνεύτηκε ως εκδήλωση θείας οργής, διότι,
τάχα, η λατρεία των εικόνων αποτελούσε εκ-
δήλωση ειδωλολατρίας στο χώρο της Εκκλη-
σίας.

Α' φάση εικονομαχίας

Period: 726 to 787

Η α' φάση ξεκίνησε με την εχθρική στάση του Λέοντος του Γ’ εναντίον της λατρείας των εικόνων το 726, έπειτα από παρότρυνση των εικονομάχων επισκόπων της Μικράς Ασίας. Αφορμή στάθηκε ένας ισχυρός καταστροφικός σεισμός που έγινε την ίδια χρονιά και είχε επίκεντρο τον θαλάσσιο χώρο μεταξύ Θήρας και Θηρασιάς. Ο σεισμός ερμηνεύτηκε ως εκδήλωση της θείας οργής εναντίον της λατρείας των εικόνων.

Έκδοση του πρώτου εικονομαχικού διατάγματος

730

Ο αυτοκράτορας Λέων Γ΄ εξέδωσε διατάγμα με το οποίο αποδοκιμαζόταν η προσκύνηση των εικόνων ως ψευδολατρεία. Μέχρι το 741 που πέθανε, η πολιτική του υπήρξε μάλλον ήπια και οι διατάξεις του περί απαγορεύσεως και αφαιρέσεως των εικόνων φαίνεται ότι δεν εκτελούνταν επακριβώς.

Μάχη στο Πουατιέ

732

Αναχαίτιση αραβικής προέλασης από τους Φράγκους στο Πουατιέ.

Η στέψη του Πιπίνου ως "Ελέω Θεού βασιλέας" από τον Πάπα

Jul 28, 754

Ο Πιπίνος εξελέγη βασιλιάς των Φράγκων σύμφωνα με το παλιό Φραγκικό έθιμο από τον στρατό και χρίστηκε στο Σουασόν από τον Βονιφάτιο, αρχιεπίσκοπο της Μαγεντίας.Ο Πιπίνος ισχυροποίησε την εξουσία του, όταν ο Πάπας Στέφανος Β΄ ταξίδευσε στο Παρίσι και τον έχρισε πατρίκιο των Ρωμαίων.

Καταδίκη της Εικονομαχίας από την Ζ' Οικουμενική Σύνοδο

787

Η Ειρήνη συνεκάλεσε την Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια και αναστήλωσε τις εικόνες. Ο αυτοκράτορας Νικηφόρος Α´ που την ανέτρεψε, ακολούθησε ήπια εικονομαχική πολιτική αν και περιεπλάκη σε οξύτατη διαμάχη με τους άκρους εικονόφιλους.

Στέψη του Καρόλου ως "Μέγας και ειρηνοποιός αυτοκράτωρ, κυβερνήτης του ρωμαϊκού κράτους"

Dec 25, 800

Στις 25 Δεκεμβρίου του 800, ο πάπας Λέων ο Γ’ αναγόρευσε τον Κάρολο αυτοκράτορα των Ρωμαίων. Ήταν πια ο Κάρολος Α’ ο Μέγας ή Καρλομάγνος, ο πιο μεγάλος αυτοκράτορας της ευρωπαϊκής Δύσης.

Β' φάση εικονομαχίας

Period: 815 to 843

Η β' φάση αρχίζει με τον αυτοκράτορα Λέοντα Ε' τον Αρμένιο που επανέφερε σε ισχύ τις αποφάσεις της συνόδου της Ιέρειας με μια σύνοδο στις Βλαχέρνες, το 815. Ο διχασμός και οι διώξεις ξανάρχισαν και συνεχίστηκαν τόσο την εποχή του Μιχαήλ Β' Τραυλού, που διαδέχτηκε το Λέοντα, όσο και κυρίως στην εποχή του Θεόφιλου, του γιου του Μιχαήλ. Ο Θεόφιλος ήταν και ο πιο φανατικός αντίπαλος των εικόνων, αν και μέσα στο ίδιο το παλάτι η βασίλισσα Θεοδώρα και άλλοι διατηρούσαν κρυφά τις εικόνες.

Καταστροφή του Αμορίου

838

Η Άλωση του Αμορίου δεν υπήρξε απλά μεγάλη στρατιωτική καταστροφή και βαρύ προσωπικό πλήγμα του Θεόφιλου, αλλά και τραυματικό γεγονός για τους Βυζαντινούς, οι συνέπειες του οποίου απηχούν στη μεταγενέστερη γραμματεία. Το ιστορικό αυτό γεγονός δεν άλλαξε τελικά την ισορροπία δυνάμεων, η οποία μεταβαλλόταν αργά υπέρ του Βυζαντίου, αλλά απαξίωσε πλήρως το θεολογικό δόγμα της Εικονομαχίας, που υποστηριζόταν με πάθος από το Θεόφιλο.

Συνθήκη του Βερντέν

843

Μετά τον θάνατο του Λουδοβίκου του Ευσεβούς παρατηρήθηκε μία συνεχής φιλονικία και σύγκρουση σε ό,τι αφορά τη μοιρασιά των εδαφών. Με τη συνθήκη του Βερντέν τα αντίπαλα μέρη συμφώνησαν, να τριχοτομηθεί η αυτοκρατορία μεταξύ των γιων του τέως αυτοκράτορα, Λουδοβίκου.

Άλωση της Θεσσαλονίκης

904

Η Άλωση της Θεσσαλονίκης το 904 από τους Σαρακηνούς πειρατές ήταν μία από τις χειρότερες καταστροφές που βρήκαν την Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Ένας μουσουλμανικός στόλος, οδηγούμενος από τον αποστάτη Λέοντα τον Τριπολίτη, έχοντας ως αρχικό του στόχο την πρωτεύουσα, Κωνσταντινούπολη. Οι Μουσουλμάνοι αποθαρρύνθηκαν από το να επιτεθούν στην Κωνσταντινούπολη, στρεφόμενοι στην Θεσσαλονίκη, εκπλήσσοντας πλήρως τους Βυζαντινούς, των οποίων το ναυτικό ήταν ανίκανο να αντιδράσει εγκαίρως.

Μάχη στο Κλειδί

Jul 29, 1014

Η Μάχη του Κλειδίου διεξήχθη στις 29 Ιουλίου 1014 μεταξύ της Βυζαντινής και της Βουλγαρικής Αυτοκρατορίας. Η μάχη αποτέλεσε το αποκορύφωμα της 50χρονης διαμάχης μεταξύ του Σαμουήλ της Βουλγαρίας και του Βασιλείου του Βουλγαροκτόνου και έληξε με τη νίκη των Βυζαντινών

Το Σχίσμα των δύο Εκκλησιών

1054

Το Σχίσμα του 1054 ή Σχίσμα των δύο Εκκλησιών είναι η διαίρεση και διάσπαση της κοινωνίας μεταξύ της Δυτικής και της Ανατολικής Εκκλησίας όταν επικεφαλής τους ήταν ο Πάπας Ρώμης Λέων Θ' και ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Μιχαήλ Κηρουλάριος, ύστερα από τους αμοιβαίους αναθεματισμούς που εξαπολύθηκαν τον Ιούλιο του 1054.

Α' Σταυροφορία

Period: 1056 to 1099

H Πρώτη Σταυροφορία διήρκεσε τρία χρόνια, από το 1096 ως το 1099. Είχε ως αποτέλεσμα την κατάκτηση της Ιερουσαλήμ από τους Σταυροφόρους, πολεμιστές από τη Δυτική Ευρώπη, οι οποίοι ξεκίνησαν από τις πατρίδες τους με αυτό το σκοπό.

Η μάχη του Ματζικέρτ

1071

Η μάχη του Μαντζικέρτ μεταξύ της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και των Σελτζούκων έλαβε χώρα στις 26 Αυγούστου του 1071, κοντά στο Μαντζικέρτ. Ο αυτοκράτορας Ρωμανός Δ' Διογένης ηττήθηκε, αιχμαλωτίστηκε και απελευθερώθηκε μετά την καταβολή λύτρων, ενώ η Βυζαντινή αυτοκρατορία υποχρεώθηκε στην καταβολή ετήσιου φόρου και την παραχώρηση μερικών φρουρίων στους Σελτζούκους.

Κατάληψη Ιεροσολύμων

1099

Προορισμός και αυτοσκοπός της εκστρατείας είναι η κατάκτηση της Ιερουσαλήμ. Στις 7 Ιουνίου του 1099, 12.000 πεζοί και 1.500 έφιπποι φτάνουν έξω από τα τείχη της ιερής πόλης. Μετά από 40 ημέρες πολιορκίας, οι Σταυροφόροι κατακτούν την πόλη στις 15 Ιουλίου του 1099, και επαναλαμβάνεται το ίδιο σκηνικό: άγρια σφαγή των μουσουλμάνων κατοίκων, καθώς και των λιγοστών Εβραίων που κάηκαν ζωντανοί μέσα στη Συναγωγή τους.

Συμφωνία της Βορμς

1122

Οι αποφάσεις μεταφέρθηκαν στον Κάλλιστο Β΄, ο οποίος απέστειλε τον Λαμβέρτο, προκειμένου να βοηθήσει στη σύνοδο που είχε συγκληθεί στη Βορμς, όπου συνήφθη, στις 23 Σεπτεμβρίου 1122, η συμφωνία γνωστή ως το Κονκορδάτο της Βορμς.

Β' Σταυροφορία

Period: 1147 to 1149

Η Δεύτερη Σταυροφορία ήταν μία προσπάθεια της Δύσης να αντεπιτεθεί στην όλο και αυξανόμενη πίεση των Τούρκων. Ξεκίνησε το 1147 και τερματίστηκε το 1149 πετυχαίνοντας να χειροτερέψει την κατάσταση για τα σταυροφορικά κράτη, αλλά και να μεγαλώσει το χάσμα μεταξύ της δυτικής Χριστιανοσύνης και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Μάχη στο Μυριοκέφαλο: Ήττα Βυζαντινού στρατού

1176

Η μάχη του Μυριοκέφαλου διεξήχθη μεταξύ Βυζαντινών και Σελτζούκων του Ικονίου, στις 17 Σεπτεμβρίου 1176, στην ομώνυμη τοποθεσία στη Φρυγία, κοντά στην πόλη Λαοδίκεια. Αν και η μάχη αυτή έληξε ισόπαλη με τεράστιες απώλειες από την πλευρά των Σελτζούκων, το γεγονός ότι οι Σελτζούκοι κατάφεραν να εξουδετερώσουν τις πολιορκητικές μηχανές των Βυζαντινών ακυρώνοντας την εκστρατεία τους πέρασε στην ιστορία ως "συντριπτική νίκη" του Σουλτάνου και ως "πανωλεθρία" του Μανουήλ Α΄ Κομνηνού.

Γ' Σταυροφορία

Period: 1189 to 1192

Η Τρίτη Σταυροφορία, γνωστή και ως Σταυροφορία των Βασιλέων, ήταν μία προσπάθεια των Ευρωπαίων ηγετών να ανακαταλάβουν τους Αγίους Τόπους από τον Σαλαντίν. Ήταν σε μεγάλο βαθμό επιτυχημένη αλλά δεν πέτυχε τον απώτερο σκοπό της, που ήταν η επανάκτηση της Ιερουσαλήμ.

Δ' Σταυροφορία

Period: 1201 to 1204

Η Δ' Σταυροφορία είχε σκοπό και στόχο την κατάληψη της Ιερουσαλήμ μέσω μιας εισβολής στην Αίγυπτο, αλλά παρξέκλινε από τον στόχο της και οι Σταυροφόροι κατέλαβαν τελικά την Κωνσταντινούπολη, καταλύοντας τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και ιδρύοντας τη Λατινική Αυτοκρατορία.

Α' Άλωση της Κωνσταντινούπολης

Apr 13, 1204

Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης υπήρξε το αποτέλεσμα της πολιορκίας της βυζαντινής πρωτεύουσας, της οποίας Αυτοκράτορες ήταν ο Αλέξιος Δ' , ο Αλέξιος Ε' Μούρτζουφλος και ο Θεόδωρος Α'. Η σταυροφορία διήρκεσε μέχρι το 1204, όταν τελικά η Κωνσταντινούπολη αλώθηκε στις 13 Απριλίου του 1204.

Β' Άλωση της Κωνσταντινούπολης

May 29, 1453

Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης υπήρξε το αποτέλεσμα της πολιορκίας της βυζαντινής πρωτεύουσας, της οποίας Αυτοκράτορας ήταν ο Κωνσταντίνος ΙΑ' Παλαιολόγος, από τον οθωμανικό στρατό, με επικεφαλής τον σουλτάνο Μωάμεθ Β'. Η πολιορκία διήρκεσε από τις 6 Απριλίου έως την Τρίτη, 29 Μαΐου 1453 (Ιουλιανό ημερολόγιο). Η άλωση αυτή της Κωνσταντινούπολης, σήμανε και το τέλος της υπερχιλιετούς Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.